Samen met m'n vader John (alias "Dikko") op de foto in bibliotheek Eindhoven. Zet mij tussen boeken en je hoort me niet meer... tot ik een gaaf boek zie... en nog één... en nog één!

Mei 2022

In groep 4 heeft de boekenwurm zich door alle boekjes heengevreten!

Februari 2022

Na 10 jaar terug voor de klas. Mijn passies gecombineerd: boeken en lesgeven. Via Qrabbl viel ik in als creatief leraar. Het "gewone" lesprogramma ging aan de kant en ik bracht m'n stapels boeken en knutselspullen mee. Met mijn 3 eigen boeken als leidraad deden we een boekendans, schreven kinderen zelf een verhaaltje voor het namenboek en hing aan het eind van de dag een poster over onze gekke families aan de muur. Deze groep 4 was gek op "Pippa" en een meisje wilde weten waar "Sabotage..." over ging. I❤️📚 

Porno egel

Hé, wat een verrassing. Ook hier, in het bos achter de International School van Eindhoven, is een locatie van Dutch Design Week te vinden! Samen met man en hond loop ik het terrein op, dat normaal afgesloten is voor ons, burgers. In de oorlog was dit een militair complex lees ik, nu is het een laboratorium van Bio Art. Er komen mensen samen die kunst, wetenschap en natuur mixen om tot mooie uitvindingen te komen.

We mogen de gebouwen van de kazerne binnen en ik word onmiddellijk naar de kast met potjes getrokken. Dieren op sterk water! Een misvormd geitje, spinnen, een hagedis en een wit konijn kijken me glazig aan. Eng maar fascinerend, een rariteitenkabinet. In de tuin om de gebouwen heen vinden we moestuintjes en dieren. Levende, welteverstaan. De paarden komen nieuwsgierig op m’n hond af, die niet eens opkijkt omdat er veel te snuffelen valt. Hanen kraaien om hun grenzen te bewaken en een duo ganzen loopt parmantig rond.

Dan roept Willem me. Een egeltje, ik moet komen kijken. Ik denk dat het beestje zich probeert te verstoppen, als een kleuter die denkt dat hij onzichtbaar is omdat hij jóu niet ziet. Alleen z’n achterlijfje is zichtbaar, z'n koppie zit onder het camouflagenet dat op de grond ligt. Dan zie we het beestje stuiptrekken. O nee, hij zit vast! We lopen snel naar de jongeman toe die hout staat te zagen. 

‘Kun jij helpen?’ vraagt Willem. 'I’m Irish, in English please,’ zegt de zager. Willem maakt onbewust een bolletje van z’n handen en wijst dan naar het net. ‘Egel…pikey porn’, zegt hij.
‘Dan tegen mij: 'Lin, hoe heet dat nou? Egel in het Engels! Porky, pikey, stuck in the net…come have a look’, zegt hij tot slot. De Ier werpt een blik op het net en roept: ‘Ah, a hedgehog. I’ll take care of it’, waarna hij wegrent. ‘Hedgehog!’ roepen Willem en ik in koor. Dát is de naam, inderdaad.

Even later komt de jongeman met het stekelige bolletje in zijn handschoenen voorbijgelopen. ‘You can call the animal ambulance,’ adviseert Willem hem. ‘You have one in the Netherlands? Not in Ireland,’ antwoordt de redder verbaasd. Daarna zegt hij: ‘It’s okay, I’ll take care of it. Thank you, you have saved his life.’

We lopen het terrein af en laten de gebeurtenis even bezinken. Dan zegt Willem: ‘Zei ik nou pikey porn tegen die jongen?’ Ik stop en kijk hem aan. ‘Ja dat zei je, pikey porn.’ We vallen even stil. Dan valt het kwartje bij mij: ‘Je bedoelde porcupine: stekelvarken!’

Het wassende water

Wie wil je zijn?

Ik ben vandaag naar de osteopaat geweest. Zij kan met haar handen voelen waar knooppunten zitten en deze proberen los te maken. Deze week voel ik me sowieso één groot knooppunt, waarbij ik niet kan kiezen welke kant ik op wil gaan om uit de file te komen. Ik had me voorgenomen niet tegen haar te ratelen, zodat ze in rust haar werk kon doen, maar ik geloof echt dat met elk stukje bindweefsel en elk orgaan dat ze losmaakte een woordenstroom mee kwam. We praatten over “The secret”, de wet van de aantrekkingskracht en over de opvoeding van pubers en hoe lastig ik die vind.

Ik heb moeite om prikkels te filteren en als je er op let (ook als je dat niet doet) zijn die er continu, of ik ze nu opzoek of niet. Dan vinden ze míj wel. In mijn gezin gebeurt genoeg -het is zeker nooit saai- maar ik kan het vele gamen, de zelftests, de onregelmatige diensten en het kauwgeluid als iemand eet even niet meer hebben. Mijn hoofd ontploft dan.

Ook het nieuws raakt me flink. Peter R. had hier moeten blijven, hij stond voor mijn gevoel van veiligheid. Het wassende water dat de boel kopje onder laat gaan, waarover iemand uit Limburg op social media schreef: ‘De Maas is woest!’ Het virus dat wil zeggen dat we het iets rustiger aan moeten doen, ik hoor het allemaal wel hoor. Ik trek het me aan, en dat geeft onrust.

Bij de osteopaat dus. Ze luisterde, behandelde, zei ook wat en luisterde weer.
‘Jij wil de wereld redden,’ constateerde ze.
‘Juist…en dat gaat niet,’ zuchtte ik.
'Bekijk wat je nodig hebt en vraag je af wie jíj wil zijn, dat is het belangrijkst.' Ik ging weg en gaf haar geen hand, maar zette mijn mondkapje weer op.

We kwamen tot dezelfde conclusie. Hoeveel stoms er ook om je heen gebeurt, je hebt niet óveral invloed op. Wees gewoon zelf het lichtpuntje.

Hocus pocus…

Maandagochtend 09.00 uur: ‘Lager, Linda, lager! Druk je bekken naar beneden, ja zó, duw je ribben naar de spiegel en je hoofd de andere kant op, maak jezelf laaaaang.’ 

Ik had me verslapen. Toen ik vermoeid in de spiegel keek zag ik een blauw oog, echt, m’n ooglid was blauw-rood uitgeslagen. Wat had ik in godsnaam in mijn slaap uitgespookt? Niet op internet kijken, want: geen tijd en de ergste ziektes worden je aanbevolen.
Op internet gekeken dus. Niks wijzer geworden. Make-up erop gesmeerd en naar m’n tweede Pilates-les gespoed. 

Na deze les, waarbij ik elke spier in mijn lijf gevoeld had, zocht ik op wat Pilates eigenlijk was: een trainingsmethode waarbij houding, stabiliteit, coördinatie, ademhaling en focus op lichaam en geest het uitgangspunt is. Volgens meneer Pilates heb je er concentratie bij nodig. O jee, het c-woord. De Pilatesjuf zag m’n bovenlijf zwabberen (ja dat kan, kennelijk) en zei al: ‘Linda, concentreer je.’ Ik wist niet waarop, maar knikte braaf vanuit een vreemde hoek. Na twee lessen kan ze mij nog niet kennen.

Ik zocht verder naar wie de man achter deze marteling is en ik vond interessante dingen. Hij was een Duits-Amerikaanse ondernemer die tot 1967 leefde. Zelfverdedigingstrainer geweest, circusartiest én bokser. Hij had tijdens de Eerste Wereldoorlog in een kamp opgesloten gezeten.

Zijn methode om met je geest controle te krijgen over het functioneren van het lichaam bracht mij ’s ochtends vroeg naar een zaaltje met vrouwen, waar ik dubbelgevouwen naar de instructies probeerde te luisteren. De juf gooide met een hoop informatie over het lichaam -core stability- waar ik weinig controle over had en het klonk mij als hocus pocus in de oren.

Die Pilates, die was toch bokser geweest, had ik gelezen...misschien wist hij wat af van dat blauwe oog?

Zijn jullie zussen?

Ella’s broertje en moeder (die twee van de foto) wilden dolgraag zien waar ze -sinds kort- werkte. Haar eerste baantje, als bedienend personeelslid, bij een Frans-Aziatisch restaurant! Die eerste taal spreekt ze, de andere is wat lastiger.

En wat wil een jongere (16 jaar) liever niet? Een overenthousiast familielid dat op je vingers kijkt en continu naar je zwaait en foto’s maakt. Ik had dat gedacht, maar dan ken ik m’n eigen kind toch niet goed. Ze liet trots aan ons zien hoe haar restaurant eruitzag en wie nou wie was. Ze straalde iedere keer als ze langsliep met een dienblad vol wijn- en waterflessen, glazen en ander gevaarlijk wiebelend spul. Haar houding zei: Knap hè, mam? Hoezo liet ze bijna nooit iets vallen, dat kon mijn kind toch niet zijn? Een van haar collega’s had gevraagd of ik Ella’s zus was. Ja joh, en ik was uit eten met mijn vriendje van 14. Twee druppels water, zei weer een ander.

Ik was zo trots op haar, hoe ze door de ruimte zweefde alsof ze er al jaren werkte, vriendelijk glimlachend naar iedereen. Zo was ik vroeger niet, dat had ik nooit gedurfd. Ik bakte friet en frikandellen en verstopte me achter een grote toonbank. Favoriet gerecht in het restaurant is de sushi-boot. Een berg lekkere hapjes op een…boot (zie wederom de foto). Ik zag Ella twee van die grote dingen (drie keer zo groot als die van Willem en mij) dragen en ongeschonden op een tafel zetten. Dacht ik, want daarna kwam ze naar ons tafeltje toe, waarop haar broertje opmerkte: ‘Ella, er zit saus aan je tiet.’

‘Ah nee, alweer. Bij elke boot gebeurt dat, ik houd ‘m te schuin,’ zei ze, waarna ze naar de keuken snelde. Die natte plek op haar schort zag toch niemand.

En die akka ook wel!

Lekker weer, jurkje aan.

Met mijn vader, dochter Ella en hond maakte ik een wandelingetje.

De twee meest luie mensen namen een korte route en ik liep met de hond verder over een smal paadje. Twee jongens (ongeveer Ella’s leeftijd -16-) kwamen me tegemoet gelopen. De voorste keek me blij aan en zei: ‘Hallo mevrouw, mooie hond heeft u!’

‘Haha, dank je,’ zei ik. 
Ze passeerden me en ik hoorde:‘En die akka ook wel!’

Gelet op de toon had ik wel een vermoeden van wat hij had gezegd, maar het was nieuw voor me. Ik repeteerde de zin in mijn hoofd. Een paar minuten later kwam ik Ella en opa weer tegen en riep ik meteen: ‘El, wat betekent “en die akka ook wel?”’
‘Dat je een lekkere kont hebt!’

We vinden het beiden grappig dat iemand van ‘bijna 50’ dit te horen kreeg. Ik was gevleid. Even was ze stil en toen zei ze: ‘Misschien bedoelde hij de kont van de hond wel.’

Amsterdam/Eindhoven

30 mei 2021

Super inspirerende en verhelderende vijfdaagse schrijfcursus "Mijn boek in vijf dagen" gedaan! 

Na die 5 dagen begint het échte werk. 

Maart 2021

Bibliotheek Eindhoven 

Schrijven Magazine organiseert de wekelijkse schrijfopdracht. Hier doe ik graag aan mee! Blij verrast was ik door de positieve feedback van mij onbekende lezers. Hieronder vind je de verhalen die ik ingezonden heb.

De opdracht is een verhaal waarin we ons eerst bevinden op onze aarde, die langzaam verandert in een wereld waarin dingen gebeuren die eigenlijk helemaal niet kunnen.

Ik ben duizelig. Mijn ogen draaien nog. Ik doe ze dicht en spreid mijn armen. Mijn oren suizen.

De Dam, ik hou ervan. Ik voel me één met deze plek en langzaam begin ik weer te draaien, in het midden van het plein. De demonstratie was het laatste teken van leven in de stad. Drukte waar het niet mocht. Afstand houden, ik heb naar premier Rutte geluisterd. Thuis zat ik voor de televisie en zag mijn Dam nog voller stromen.

De opdracht: neem de laatste zin van je lievelingsboek en gebruik deze als beginzin van jouw verhaaltje.

Spinalonga

Gearmd keken ze over het inktzwarte water naar de kust, totdat de lichtjes van Kreta in de verte vervaagden. Eleni kon Spinalonga achter zich laten, de geschiedenis proberen uit te wissen. Met haar vrije arm deed ze een poging te zwaaien naar het eiland. In haar hoofd zat haar hand aan haar onderarm vast. Vanuit haar moeders ogen gezien was er slechts een stompje. Haar moeder slikte en klemde haar arm strakker om die van haar dochter heen. Drie jaar hadden ze elkaar moeten missen. Drie lange jaren waarin hoop een steeds groter goed werd. Toen Eleni nog thuis woonde in Athene bereikten wekelijks verontrustende verhalen vanuit de leprakolonie hun stad. Ze waande zich niet veilig, maar jong als ze was had ze niet verwacht dat zij slachtoffer zou worden.

Toen begonnen haar vingers krom te trekken. Eerst verborg ze die uit angst ontdekt te worden, want iedereen wist wat lepra betekende: ziek zijn en verbannen worden naar Spinalonga. Je familie en geliefden zou je nooit meer zien. Het werd haar werkelijkheid. Ja, ze had een soort leven opgebouwd in de kolonie, ze was er juf geweest van kleine kinderen. Ze was er verliefd geworden op Giorgis, die slechts wat knobbeltjes in zijn gezicht had. En ja, ze had er haar hand verloren aan de ziekte. Maar dat was niets vergeleken bij alle mensen die er stierven in eenzaamheid. Die zij samen met de andere eilandbewoners had begraven. Spinalonga had gestaan voor afzondering, Athene stond voor alles behalve dat. Haar leven kon verder gaan, nu de kolonie was gesloten en de resterende tien mensen terugkeerden. Giorgis was op weg naar zijn vrouw, Eleni zou haar vader verrassen met haar terugkomst. Het water wiegde haar in slaap. Ze was bijna thuis.

Verloren jeugd

Ik haal diep adem en tel tot tien.

Was mijn zucht te horen in de microfoon? De rabbi kijkt me hoopvol aan, naast hem de directeur van Nationaal Monument Kamp Vught. Na de tien begin ik mijn verhaal:

‘Ik sta hier voor u en ook voor mijzelf. Ik heb deze plek ik in mijn hart gesloten, maar ik haat hem ook. Dit kamp heeft me mijn jeugd afgenomen.’

‘Louise, sta op. Het duurt nog maar even. Wie zwak is overleeft het hier niet. Hup, omhoog.

Ik weet dat het koud is, ik voel mijn tenen ook niet meer. Kom op, nog even…’
‘Eva, je bent een goede vriendin, maar ik kan niet meer. Ik ben op, laat me gaan. Laat me los.’

‘Louise, we delen een strobed, ons eten en de warmte die we te geven hebben. Houd dat in gedachten. Nog een paar minuten en mogen weer gaan. Dan zijn ze uitgeteld.’

 ‘Waarom ik dat zeg over mijn jeugd?’ Ik kijk Eva -mevrouw Polak- in de ogen, zoals ze hier op de voorste rij zit. Ik zie haar tranen. Ik slik een keer en lees: ‘Wat weet ík er nou van, ik ben van ná de oorlog. Ik had het niet zwaar, dat waren de mensen die in de kampen hadden gezeten. Ik hoor het mensen zeggen: niet zeuren, opstaan, afkloppen en doorgaan.’

 ‘Louise, dit is het laatste appèl van de dag, hou nog even vol. Hierna gaan we de barak in, dan zal ik je een mooi verhaal vertellen. Louise, opstaan zeg ik je, de bewaakster komt eraan!’

‘Mijn moeder heeft het appèl midden in de winter ternauwernood overleefd. Ze kreeg klappen met de geweerkolf van de Aufseherin, ik vermoed met hersenschade tot gevolg.

Ik -haar dochter- sta hier in de geest van mijn moeder Louise. De geest die zij al jong geworden is.’

Nationale Voorleesdagen 2020: op basisschool De Groene Vlinder las ik "Pippa zoekt een pappa" én "Sabotage in de schouwburg" voor. Wat een leuke, geïnteresseerde kinderen! En ja, Pippa bestaat écht...

8-11-2018 

Groot Dictee

Voorgelezen door Özcan Akyol

4 foutjes

Januari 2018

De jaarlijkse traditie: voorlezen in de groepen 8 van De Vuurvlinder vóórdat de kinderen Kamp Vught bezoeken.
Deze keer las ik mijn verhaal 'Helmut en de struikelsteen' voor. Bedankt voor de interesse lieve Vuurvlinders!

Voor het Verhalenfestival in Bibliotheek Eindhoven was mij gevraagd om mijn verhaal Helmut en de struikelsteen voor te lezen. Wauw!

Judith Vissers 10e boek Vreemden in de nacht

Tijdens een speciale lezersmiddag in Amsterdam overhandigde Judith Visser -in hoogsteigen persoon-  mij haar tiende boek Vreemden in de nacht. Het speelt zich af in Rotterdam en Rockanje, het dorp waar Judith zelf woont. Haar liefde voor honden is ook te voelen in dit boek.  Wanneer Judith met haar viervoeters over een pikdonker stuk Rockanje wandelt, komen de ideeën voor boekscènes vanzelf. Ze wil verhalen 'net op het randje' laten balanceren. Natuurlijk vallen daarbij ook deze keer weer de nodige slachtoffers. Gedurende het lezen kom je er steeds meer achter wat bepaalde motieven zijn en wat iemand ertoe drijft te doen wat hij doet. Judiths plotwendingen zijn ook bij dit boek weer goed doordacht. Vreemden in de nacht zijn er zowel in 1972/1973 als in 2013, precies 40 jaar later. 'Een mooi rond getal', zegt ze zelf. Waar de titel op slaat kan ik niet uitleggen omdat het teveel van het verhaal weggeeft. Vreemd is in ieder geval de ijselijke gil die elke nacht in het huis van voedingscoach Cassandra klinkt, anno 2013. Waar komt die vandaan en wat is de link met 1973, het jaar waarin Olga haar leventje leidt als kappersassistente en verliefd wordt op een gesjeesde zakenman? Judith switcht vlot van het ene hoofdstuk vroeger naar het volgende hoofdstuk nu. Het leidt helemaal niet af en alles is goed te volgen. Ze eindigt elk hoofdstuk met een mooie cliffhanger. Het grote nadeel daarvan? Je leest het te snel uit. Judith, op naar je volgende boek!

Judith Visser

Ik wil op 18 april graag jouw 'vreemden in de nacht' ontmoeten omdat ik wel wat 'tegengif' nodig heb na het 'stuk'lezen van je boek 'Zeemansbruid' op mijn 'trip' na het 'oversteken' van de oceaan. Ik heb echt een 'time-out' nodig na het ontmoeten van 'Ysabella' in 'Tinseltown'. 'Hasta la vista' in Amsterdam!

Met deze woorden, waarin ALLE boeken van Judith Visser verwerkt zitten, won ik een kaartje voor de boekpresentatie van haar nieuwste thriller 'Vreemden in de nacht'. Op naar Ambo Anthos Uitgevers in Amsterdam!

Eindhovens Dagblad

Schrijfwedstrijd 'Aan zee'.

Voorlezen op basisschool De Vuurvlinder

Het belang van de bibliotheek op LinkedIn

Albert Kivits, directeur van Bibliotheek Eindhoven, vroeg aan (o.a.) mij om als "prominente" Eindhovenaar een quote te schrijven voor een boekje dat het belang van de bieb benadrukt. Zie mij staan samen met Henk en Martijn (nee, niet op de foto, maar in tekst...).